مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
