مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
هر دم از دامن ره، نوسفری می‌آمد
ولی این بار دگرگون خبری می‌آمد
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
