محمدسعید میرزایی

محمدسعید میرزایی ۲۴ آذر ۱۳۵۵ در کرمانشاه دیده به جهان گشود. او از دهۀ ۷۰ فعالیت ادبی خود را آغاز کرد و با تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی موفق به اخذ مدرک دکترای این رشته شد. میرزایی را می‌توان از تأثیرگذاران غزل معاصر دانست که فضای تازه‌ای را به شعر معاصر وارد کرده است. او ترانه نیز می‌نویسد و با خوانندگان ملی همکاری دارد. وی سرو بلورین سه دوره جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر را کسب کرده و کنگره‌های متعددی را داوری کرده است. در میان آثار او می‌توان از «عهد عقیق»، «قصاید رضوی»، «الواح صلح» و «فرجام» نام برد.

محمدسعید میرزایی

در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

دلت را داغ‌ها در بر کشیدند به خون و خاک و خاکستر کشیدند

به رغم زخم زبان‌ها به غم، عنان ندهم ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد

دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند و باز درس بزرگی به دشمنان دادند

خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

عاشقان را سر شوريده به پيكر عجب است دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!

گرد و خاکی کردی و بنشین که طوفان را ‏ببینی وقت آن شد قدرت خون شهیدان را ببینی

به شیوۀ غزل اما سپید می‌آید صدای جوشش شعری جدید می‌آید

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند

در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

دلت را داغ‌ها در بر کشیدند
به خون و خاک و خاکستر کشیدند

به رغم زخم زبان‌ها به غم، عنان ندهم
ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد
بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد

دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند

خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

عاشقان را سر شوريده به پيكر عجب است
دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!

گرد و خاکی کردی و بنشین که طوفان را ‏ببینی
وقت آن شد قدرت خون شهیدان را ببینی

به شیوۀ غزل اما سپید می‌آید
صدای جوشش شعری جدید می‌آید

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم
ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند
و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند