محمدسعید میرزایی

محمدسعید میرزایی ۲۴ آذر ۱۳۵۵ در کرمانشاه دیده به جهان گشود. او از دهۀ ۷۰ فعالیت ادبی خود را آغاز کرد و با تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی موفق به اخذ مدرک دکترای این رشته شد. میرزایی را می‌توان از تأثیرگذاران غزل معاصر دانست که فضای تازه‌ای را به شعر معاصر وارد کرده است. او ترانه نیز می‌نویسد و با خوانندگان ملی همکاری دارد. وی سرو بلورین سه دوره جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر را کسب کرده و کنگره‌های متعددی را داوری کرده است. در میان آثار او می‌توان از «عهد عقیق»، «قصاید رضوی»، «الواح صلح» و «فرجام» نام برد.

محمدسعید میرزایی

آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

می‌گوید از شکستن سرو تناورش این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود

ای کاش فراغتی فراهم می‌شد از وسعت دردهای تو کم می‌شد

خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست

چون آسمان کند کمر کینه استوار کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

به دریا رسیدم پس از جستجوها به دریای پهناور آرزوها

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی آتشی در خرمن شوریدگان انداختی

آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام
مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود

ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد

خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست

چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی