ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق می‌کند آخر، که چند سالش بود
