او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
