او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
