ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
