او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
