ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
