ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
