آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
