قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
