کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
