یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
