غزل‌مثنوی | شعر هیأت

مگر اندوه شب‌های علی را چاه می‌فهمد؟
کجا درد دل آیینه‌ها را آه می‌فهمد؟

علی‌اصغر شیری

غزل‌مثنوی

قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم
قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

غزل‌مثنوی

فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت
که خون‌آلود پیغام از کبوترهای چاهی داشت

سیدحمیدرضا برقعی

غزل‌مثنوی

هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست

سیدمهدی موسوی

گلواژه‌های مطهر

غزل‌مثنوی

چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمی‌آید
دلم می‌خواهد اما آه... از من برنمی‌آید

محمد میرزایی‌بازرگانی

غزل‌مثنوی

بگذر ز خود که طی کنی آن راه دور را
مؤمن به غیب شو که بیابی حضور را

جواد محمدزمانی

غزل‌مثنوی

حدیث خاتم و انگشتری بخوان با من
روایت زحل و مشتری بخوان با من

محمدجواد غفورزاده

خورشید کعبه

غزل‌مثنوی

دوباره پیرهن از اشک و آه می‌پوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه می‌پوشم

مجتبی احمدی

درختان بی‌تاب

غزل‌مثنوی

چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت

رضا خورشیدی‌فرد

غزل‌مثنوی

من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

سیدمحمدرضا شرافت

غزل‌مثنوی

شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد

نغمه مستشارنظامی

همه تو

غزل‌مثنوی

الا که نور و صفا آفتاب از تو گرفت
ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت

محمدجواد غفورزاده

سلام بر حسین

غزل‌مثنوی