کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
