آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
