ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی