لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
