آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
