ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
