آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
