نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بی‌تو غروب می‌شود این روزها هنوز
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
