این روزها که می‌گذرد، غرق حسرتم
مثل قنوت‌های بدون اجابتم!
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت
بال پرواز گشایید که پرها باقی‌ست
بعد از این، باز سفر، باز سفرها باقی‌ست
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
دیدم به خواب آن آشنا دارد می‌آید
دیدم كه بر دردم دوا، دارد می‌آید
الشام...الشام...الشام... غربت‌شمار شهیدان
اندوه... اندوه... اندوه... ای شام تار شهیدان
