کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
بی‌سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‌برد
بی‌پرسش و بی‌پاسخ، می‌رفت و مرا می‌برد
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
