مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
