میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
