ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
