همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
