ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
