گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
