چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
