سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
