آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
