غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
