آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
