سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
