تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت