خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت
