ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
