ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشق‌ترین مردی که در تاریخ می‌گویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس می‌جویند
تو کیستی که ز دستت بهار می‌ریزد
بهار در قدمت برگ و بار می‌ریزد
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت
