ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
