ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
