وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
