چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
