می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد
