دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
