میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود
