دیگر نبود فرصتِ راز و نیاز هم
حتی شکسته بود دلِ جانماز هم
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست
چنان که دست گدایی شبانه می‌لرزد
دلم برای تو با هر بهانه می‌لرزد
می‌بارد از چشم‌هایم باران اشکی که نم‌نم
شد آبشاری پریشان، رودی که پاشیده از هم
نداریم از سر خجلت، زبان عذرخواهی را
کدامین توبه خواهد برد از ما روسیاهی را
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
خواستم یاری کنم اما در آن غوغا نشد
خواستم من هم بگیرم شال بابا را نشد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
ای تا همیشه مطلع‌الانوار لبخندت
آیینه در آیینه شد تکرار لبخندت
دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
داده‌ست تکیه مادر هستی به دیوار
