غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «میشود»ها را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
